Komunikacja interpersonalna kuratorów sądowych z podopiecznymi (książka drukowana)

Zgłębiając tematykę komunikacji interpersonalnej dochodzę do wniosku, że sprawą bardzo istotną, a może najważniejszą, jest kwestia motywacji traktowanej jako kompetencja komunikacyjna. Wiedza z zakresu technik porozumiewania się z drugim człowiekiem może okazać się mało przydatna, jeżeli nie będziemy widzieli sensu kontaktu, nie uwierzymy, że od umiejętności jego nawiązywania oraz nastawienia zależy tak naprawdę efekt naszej pracy, bo o skuteczność w pracy tu chodzi. Kurator sądowy to zawód zaufania publicznego i społeczeństwo oczekuje, iż będzie wykonywał swoje zadania w jego imieniu i interesie. Jego członkowie pragną ochrony przed osobami, które stanowią potencjalne zagrożenie i chcą spać spokojnie, wierząc, że powierzone nam obowiązki wykonamy jak najlepiej z możliwie największym zaangażowaniem. Oczywiście niezwykle ważna jest kontrola podopiecznego i egzekwowanie wywiązywania się przez niego z obowiązków probacyjnych, jednak czego możemy oczekiwać od człowieka niedostosowanego społecznie, pochodzącego z rodziny, która nie wyposażyła go w żadną wiedzę o tym jak żyć i nie dostarczyła właściwych wzorców? Po prostu wymagać? Każdy, kto ten zawód wykonuje wie, że w wielu przypadkach mamy do czynienia z osobami, które potrzebują naszej pomocy i bez wsparcia nie potrafią żyć w społeczeństwie, nie przysparzając mu kłopotów.

Możemy wpływać na ich motywację do zmiany, nie da się jednak zrobić tego jedynie poprzez kontrolę i stawianie warunków. Jest to możliwe przy zastosowaniu wiedzy, doświadczenia oraz konkretnych umiejętności, także komunikacyjnych. Takich, które, jak wskazuje kodeks etyki kuratora sądowego, zapewnią poszanowanie praw i godności człowieka, uznając jego podmiotowość.

(ze wstępu)